Stożek rogówki to termin medyczny określający chorobę oczu, a dokładniej – chorobę rogówki. Jest to dość rzadkie schorzenie, a jego źródło pozostaje dla lekarzy słabo rozpoznane. Istnieje związek pomiędzy rozwojem stożka rogówki a alergią wywołującą podrażnienie oczu. Pacjenci, których dotyczy problem stożka rogówki, mają liczne trudności z widzeniem. Prowadzenie samochodu może stać się problematyczne.

Stożek rogówki – co to jest?

Stożek rogówki to choroba, która statystycznie występuje nie częściej niż u jednej osoby na 2000. Pacjenci zgłaszający się do lekarza, mają najczęściej 20-30 lat. Nie jest to więc schorzenie związane z procesem starzenia się organizmu.

Rogówka jest tą częścią, która otacza gałkę oczną. Stanowi zewnętrzną warstwę oka. Rogówka ma gładką powierzchnię i jest mocno unerwiona, dzięki czemu możemy natychmiast wyczuć i zareagować na najmniejszy paproszek w oku.

Stożek rogówki polega na tym, że u chorego dochodzi do stopniowego zmniejszania się grubości rogówki. Staje się ona coraz cieńsza, a skutkiem tego jest jej deformacja i uwypuklanie się.

Stożek rogówki – objawy

Stożek rogówki objawia się w sposób budzący niepokój. Pacjenci dotknięci tym problemem doświadczają nieprzyjemnego podrażnienia oczu i uczucia swędzenia. Pogarszające się widzenie doskwiera szczególnie gdy słońce jest położone nisko nad horyzontem, np. o zachodzie. W ten sposób ujawnia się nadwrażliwość na promienie słoneczne.

Osoba zmagająca się ze stożkiem rogówki ma problemy z widzeniem także po zmroku. Refleksy świetlne i światło odbijające się od szyb i karoserii powoduje zakłócenia. Prowadzenie samochodu dla osób ze stożkiem rogówki staje się niebezpieczne. Pacjenci mają trudności z właściwym oszacowaniem odległości między obiektami oraz mogą błędnie określać prędkość poruszania się innych pojazdów.

Stożek rogówki – jakie symptomy powinny skłonić nas do wizyty u okulisty?

Stożek rogówki może być z powodzeniem leczony. Im szybciej lekarz specjalista postawi właściwą diagnozę, tym większe są szanse na powodzenie terapii. Dlatego jeśli zauważysz u siebie lub bliskiej osoby poniższe symptomy – umówi się na wizytę.

Sygnały świadczące o stożku rogówki:

- nadwrażliwość na światło (zarówno słoneczne, jak i sztuczne),
- kłopoty z wyraźnym widzeniem, szczególnie po zmroku,
- swędzenie oczu,
- doznawanie uczucia potrzeby pocierania oczu,
- pogorszenie się jakości widzenia – w nierównym stopniu na prawym i lewym oku,
- rozwój astygmatyzmu i krótkowzroczności,
- zwielokrotniony obraz w jednym oku,
- obraz zniekształcony w jednym oku,
- nagłe pogorszenie ostrości widzenia w postaci zamglenia, które długo się utrzymuje,
- widzenie poświaty otaczającej źródło światła.

Stożek rogówki – jakie są przyczyny choroby?

Lekarze nie potrafią dokładnie sprecyzować co wywołuje stożek rogówki. Jednak obserwują częstsze przypadki wśród osób, których dotyczy alergia. Być może jest to związane z pocieraniem oczu, gdy objawy alergiczne wywołują podrażnienia. Skłonności genetyczne także są tu nieobojętne, bowiem obserwowane są przypadki zachorowań w rodzinie.
Stożek rogówki pojawia się również u pacjentów z zespołem Downa i mniej znanym zespołem Marfana.

Przy obecnym stanie wiedzy możemy wskazać następujące przyczyny rozwoju stożka rogówki:

- skłonności genetyczne
- zapalenie spojówek wywołane alergią
- atopowe zapalenie skóry
- barwnikowe zmiany siatkówki

Czy stożek rogówki można wyleczyć?

Leczenie stożka rogówki ma duże szanse powodzenia. Na największą skuteczność terapii można liczyć u młodych pacjentów – kilkunasto- i dwudziestokilkuletnich. Jeśli stożek rogówki został rozpoznany w początkowym etapie – są duże szanse zatrzymania choroby. W trudnych przypadkach i w zaawansowanych stadiach stożka rogówki, możliwe jest dokonanie przeszczepu rogówki.

Stożek rogówki – leczenie

Stożek rogówki można leczyć przy zastosowaniu kilku metod. Jedną z nich jest zabieg cross-linking. To bezbolesna procedura polegająca na usunięciu nabłonka rogówki. Sama rogówka poddawana jest nasączaniu specjalnym preparatem. Następnie oko jest naświetlane lampą, która emituje promieniowanie UV-A, co powoduje poprawę stanu rogówki i zatrzymuje postęp choroby.

Efekty zabiegu cross-linking nie są natychmiastowe, ponieważ regeneracja rogówki wymaga czasu. Skuteczność pacjenci odczuwają mniej więcej po upływie sześciu miesięcy.
Drugą metodą leczenia stożka rogówki jest wszczepienie pierścienia śródrogówkowego INTACS przy pomocy lasera femtosekundowego. Zabieg polega na stworzeniu drobnych kanalików w strefie rogówki. Następnie umieszcza się implanty, dzięki którym rogówka odzyskuje prawidłowy kształt.

Po zabiegu wskazane jest używanie twardych soczewek kontaktowych lub okularów korekcyjnych.
Trzecią metodą leczenia jest przeszczep rogówki.

Stożek rogówki a prawo jazdy

Zastanawiasz się czy stożek rogówki pozbawia Cię szansy na zdobycie prawa jazdy? Odpowiedź brzmi: nie pozbawia. Jeżeli kierowca używa soczewek, które stabilizują obraz i redukują zniekształcenia – może prowadzić samochód.

Osoby z wadą wzroku mają wydawane prawo jazdy na czas określony. Od lekarza okulisty zależy termin ważności prawa jazdy. Maksymalnie może on wynosić 10 lat, ale może to być także jeden rok.

Obowiązkiem kierowcy, wynikającym z poczucia odpowiedzialności za siebie i innych uczestników ruchu, jest troska i kontrola stanu zdrowia. Największe niebezpieczeństwo sprowadza się na siebie, dlatego ważne jest by racjonalnie ocenić własne możliwości. Przedłużanie terminu ważności prawa jazdy każdorazowo wiąże się z przeprowadzeniem badań lekarskich, potwierdzających zdolność prowadzenia pojazdów.

Stożek rogówki a praca

Jeżeli stożek rogówki uniemożliwia pacjentowi wykonywanie dotychczasowej pracy, istnieje możliwość wystąpienia o przyznanie renty. Jeżeli wada wzroku sprawia, że praca dla takiej osoby jest możliwa – może być orzeczona czasowa niezdolność do pracy. W takiej sytuacji konieczne jest podjęcie leczenia, by przywrócić pacjentowi komfort życia i zdolność do samodzielnego funkcjonowania.
 
Bibliografia:

1. E. Wylęgała, D. Tarnawska, D. Dobrowolski, Choroby rogówki, t. 4, wydawnictwo medyczne Górnicki, Wrocław 2015.
2. M.H. Niżankowska, Okulistyka. Podstawy kliniczne, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2007.
3. T. Grosvenor, Optometria, Wydawnictwo Elesevier Urban & Partner, Wrocław 2011.